OPIS
Znajdujemy się nad Jeziorem Długim. Kształt jeziora dobrze odzwierciedla jego nazwą. Wydłużony zbiornik ma długość około 1,5 km i 240 m szerokości. W środkowej części oba brzegi łączy mostek, zwany Mostem Zakochanych. Powierzchnia jeziora zajmuje prawie 27 ha. Zbiornik jest stosunkowo płytki, średnia głębokość wynosi około 5 m, w najgłębszym miejscu przekracza nieznacznie 17 m. Północno-wschodnie brzegi jeziora porastają lasy, gdzie znajduje się rezerwat Mszar. Na przeciwległym brzegu widzimy osiedle mieszkaniowe Nad Jeziorem Długim. Z resztą miasta i Lasem Miejskim jezioro łączy sieć ścieżek rowerowych oraz niebieski szlak pieszy, który prowadzi nad Jezioro Ukiel. Wokół Jeziora Długiego przebiega liczącą 5,5 km trasa spacerowa i rowerowa. Ustawiono przy niej leżaki, ławki, pomosty i siedziska. Także z tych miejsc można prowadzić obserwacje przyrodnicze.
Gołym okiem widać, że jezioro upodobały sobie bobry, które przemieszczają się tu znad Łyny i swoimi siekaczami obaliły nad brzegiem już niejedno drzewo. Z punktu widokowego możemy także obserwować ptaki wodne jak np. gągoły, krzyżówki, łabędzie nieme, zimorodki. Typowymi gatunkami żyjącymi w okolicy jeziora są: żaba trawna, żaba jeziorkowa, grzebiuszka ziemna, ropucha szara. Na kwiatach i krzewach spotkamy takie owady jak: listkowiec cytrynek, rusałka pawik, ważka płaskobrzucha, trzmiel ziemny. W pobliskim lesie usłyszymy głosy dzięcioła dużego, kowalika, modraszki, piecuszka. Wędkarze zarzucają tu haczyki na bolenie, okonie i szczupaki.
GALERIA
FAUNA I FLORA
Bóbr europejski (Castor fiber)
Ziemnowodny ssak z rodziny bobrowatych. Jest największym europejskim gryzoniem. Długość ciała wynosi 90-100 cm, waga do 30 kg. Wierzch ciała jest szarobrązowy, spód nieco jaśniejszy. Ma charakterystyczny, płaski ogon pokryty pseudołuską, który podczas pływania pomaga w sterowaniu. Ogon stanowi też naturalny magazyn tłuszczu i pełni rolę w termoregulacji organizmu. Bobry są doskonale przystosowane do życia w wodzie. Tylne łapy mają palce połączone błoną pławną, natomiast oczy są wyposażone w trzecią powiekę, która chroni je w trakcie nurkowania. Podstawą pożywienia jest pokarm roślinny: kora drzew, liście, młode gałęzie oraz rośliny nadwodne. Budują tamy, które regulują przepływ i poziom wody oraz żeremia, w których mieszkają. Gody odbywają się w styczniu i lutym. Ciąża trwa 105–107 dni, a młode przychodzą na świat w maju lub czerwcu.Samice dają jeden miot rocznie, w którym są średnio dwa młode (maksymalnie sześć). Noworodki ważą około pół kilograma, są pokryte gęstym, jedwabistym futerkiem.
Grzybień biały (Nymphaea alba)
Bylina wodna o grubym kłączu, które płoży się po dnie zbiornika wodnego. Owalny, skórzasty, ciemnozielony liść unosi się na tafli wody. Kwiat efektowny, pływający po powierzchni wody, w kształcie kielicha złożonego z białych płatków, pachnący. Roślina charakteryzuje się długim okresem kwitnienia, od czerwca do października. Występuje w stawach i jeziorach. Kwiat pływający po powierzchni wody. Kwiaty otwierają się tylko za dnia (minimalna temperatura konieczna do kwitnienia to 18 °C) i są zapylane przez owady, choć występuje też samopylność. Mają delikatny, łagodny zapach i trwałość 3-4 dni. Po przekwitnięciu szypułka kwiatowa skręca się spiralnie wciągając kształtujący się owoc pod powierzchnię wody.
Kowalik (Sitta europaea)
Ma krępą sylwetkę, krótki ogon i mocny, dłutowaty dziób. Zabarwienie grzbietu ma szaroniebieskie, natomiast spód ciała rdzawy z ciemniejszymi bokami. Przez oko przechodzi charakterystyczny czarny pasek. Kowaliki można obserwować w lasach liściastych i mieszanych, gdzie zwinnie i szybko przemieszczają się po pniach drzew, nawet tych o gładkiej korze. Swoje gniazda zakładają często w opuszczonych dziuplach wykutych przez dzięcioły. Przystosowują je dla swoich potrzeb, zmniejszając otwór wlotowy, zalepiając go gliną, w celu ochrony przed drapieżnikami. Odżywiają się głównie owadami lub ich larwami, które wydziobują ze szczelin w korze. Kowalik jest gatunkiem objętym ścisłą ochroną.
Listkowiec cytrynek (Gonepteryx rhamni)
Jeden z łatwiejszych do rozpoznania krajowych motyli. Samce mają jaskrawożółtą barwę skrzydeł, samice są zielonkawe. U obu płci na skrzydłach znajduje się mała, pomarańczowa plamka. Cytrynka można zaobserwować obserwować od kwietnia do listopada. Zimuje w ściółce, a gdy temperatura osiąga poziom powyżej zera wybudza się z zimowego snu. To jeden z pierwszych zwiastunów wiosny. Gąsienice, które rozwijają się od 3 do 7 tygodni pojawiają się od maja do lipca. W ciągu roku występuje tylko jedno pokolenie. Motyle wylęgają się na początku lipca.
Pałka szerokolistna (Typha latifolia)
Roślina ze specyficznym, kolbowatym kwiatostanem. Gatunek ten rośnie zazwyczaj na brzegach zbiorników wodnych, tworząc gęste zarośla. Z grubego, płożącego się kłącza wyrastają sinozielone, lancetowate liście rosnące ponad łodygą. Łodygi zakończone brązowym kwiatostanem, który składa się z kwiatów męskich skupionych na szczycie oraz żeńskich poniżej. Osiąga wysokość do 250 cm. Kwitnie od czerwca do sierpnia. Rozmnaża się wiosną z nasion lub przez podział.
Rusałka pawik (Inachis io)
Jeden z najczęściej spotykanych polskich motyli. Wierzch skrzydeł jest zabarwiony na ciemnoczerwono, brzegi są szarobrązowe i czarne, a na każdym ze skrzydeł widoczna jest plama przypominająca pawie oko. Jak większość motyli odżywia się nektarem, sokami owoców lub płynem wypływającym z uszkodzonych drzew. Okres godowy przypada na wiosnę, potem drugi raz w lecie. Samica składa jaja na spodniej stronie liści pokrzyw. Stadium jaja trwa tydzień, gąsienicy 2-3 tygodnie, a poczwarki – 2 tygodnie. Żerujące gąsienice mają czarną barwę i ciało pokryte białymi kropkami – z rozgałęzionymi, długimi kolcami na grzbiecie. Po 3–4 tygodniach od wylęgu opuszczają roślinę, na której żerowały i kryją się np. na gałązkach innych roślin, szczelinach w korze, drewnie lub murze. Po około 2 tygodniach przeobraża się w postać dorosłą – motyla ze skrzydłami.
Trzmiel ziemny (Bombus terrestris)
Ma krępą budowę ciała i jest gęsto owłosiony. Na tułowiu widoczne jest czarno-żółte paskowanie. Skrzydła są przezroczyste i błoniaste. Trzmiel ziemny tworzy gniazda pod ziemią. Kolonia może liczyć kilkaset osobników. Podobnie jak pszczoły, trzmiele również mają królową. Należą do grupy najważniejszych owadów zapylających. Można je spotkać na terenach otwartych jak łąki, pola i ogrody. Samica matka zakłada wczesną wiosną podziemne gniazdo, wyścielane mchem. Buduje komórkę z wosku, do której składa jaja i napełnia ją pyłkiem. Pyłkiem napełnia także sąsiednią komórkę jako formę zapasu pokarmu. Z jaj po kilku dniach wylęgają się larwy, które po 8-10 dniach przędą kokony. Po 2-3 tygodniach wychodzą z nich pierwsze robotnice. Dalej to one rozbudowują gniazdo. Samce pojawiają się pod koniec sierpnia lub we wrześniu.
Zimorodek (Alcedo atthis)
Ptak osiągający długość około 17-19 cm. Można go zaobserwować nad brzegami jezior lub rzek, gdzie poluje na ryby będące podstawą pożywienia. Zimorodek ma charakterystyczny długi, cały czarny (samce) lub z pomarańczową nasadą (samica) dziób, krótki ogon, jaskrawo lśniąco niebiesko zabarwiony, grzbiet, skrzydła i ogon. Pierś, brzuch, boki ciała oraz policzki są pomarańczowe, gardło białe. Rozmnaża się i zimuje w norkach wygrzebanych za pomocą dzioba w skarpach brzegów cieków i zbiorników wodnych. W budowie gniazda bierze udział zarówno samiec jak i samica. W ciągu roku zimorodek wyprowadza jeden lub dwa lęgi w okresie od kwietnia do lipca. Samica składa 6-8 jaj na początku kwietnia na ziemi lub ościach ryb. Jaja wysiaduje samiec i samica przez 19-21 dni. Pisklęta karmione są rybami. Po 22-27 dniach młode opuszczają gniazdo. Po okresie godowym i odchowaniu młodych zimorodki żyją osobno.
